បន្ទាប់ពីការឈប់សម្រាកបុណ្យអុំទូក បណ្តែតប្រទីប និងសំពះព្រះខែ អកអំបុក (Water Festival) អស់រយេះពេល៣ថ្ងៃកន្លងទៅថ្មីៗ កម្ពុជាក៏មានព្រឹត្តិការណ៍ជាប្រវត្តិសាស្រ្តមួយទៀតគឺកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ាន ដែលឆ្នាំនេះកម្ពុជាធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះ ដែលដឹកនាំដោយ សម្តេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោ ហ៊ុន សែន ជានាយករដ្ឋមន្រ្តីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។ ក្នុងនោះក៏មានប្រមុខរដ្ឋាភិបាលនៃបណ្តាប្រទេសអាស៊ាន (ASEAN) បានអញ្ជើញចូលរួម លើកលែងតែប្រទេសភូមាមិនបានចូលរួម (កំពុងមានវិបត្តិផ្ទៃក្នុង)។ ជាងនេះទៅទៀត លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិកក៏មានវត្តមានចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ាននេះផងដែរ។ តាមការប្រកាសរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាក៏បានអញ្ជើញប្រធានាធិបតីរុស្ស៊ីដើម្បីចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលនេះ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនទទួលបានព័ត៌មានជាផ្លូវការណាមួយដែលប្រកាសដោយរាជរដ្ឋាភិបាលថា លោកប្រធានាធិបតីរុស្ស៊ី ពូ ទីន មានវត្តមានក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលនេះទេ។
ជាទូទៅខ្ញុំតែងតែទៅលេងផ្ទះនៅខេត្តព្រះសីហនុ ដើម្បីសម្រាកលំហែរកាយ ហើយក៏ជាឱកាសដ៏ល្អបំផុតដែលឆ្នាំនេះបានឈប់សម្រាករយ:ពេលយូរដោយសារតែប្រទេសកម្ពុជាត្រូវធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះក្នុងការរៀបចំកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ាន ទើបក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡា បានប្រកាសអនុញ្ញាតឱ្យសិស្សានុសិស្សនៅរាជធានីភ្នំពេញឈប់សម្រាករយេ:ពេល៣ថ្ងៃបន្ថែម ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបញ្ចៀសការកកស្ទះចរាចរនៅរាជធានីភ្នំពេញនៅអំឡុងពេលដ៏សំខាន់សម្រាប់ប្រទេសជាតិនេះ។
ខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនដឹងថាទៅណា ដំបូងក្នុងថ្ងៃដំបូងនៃពិធីបុណ្យអុំទូក ខ្ញុំក៏បានទៅផ្ទះនៅខេត្តព្រះសីហនុ ដើម្បីប្រមូលឯកសារមួយចំនួនសម្រាប់ប្រើប្រាស់។ ក្រោយពីរកឃើញឯកសារដែលត្រូវការជាចាំបាច់រួចមក ខ្ញុំក៏ជិះរថយន្តក្រុង (ក្រុមហ៊ុនសូរិយា) នៅវេលាម៉ោង៣:៣០នាទីរសៀល ដើម្បីធ្វើដំណើរពីខេត្តព្រះសីហនុ មករាជធានីភ្នំពេញវិញ។ រថយន្តក្រុងបានមកដល់ភ្នំពេញនៅវេលាម៉ោង៩:១៥នាទីយប់។ ព្រឹកឡើងខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមប្រមូលឯកសារដែលសំខាន់ៗ ដើម្បីរៀបចំសម្រាប់ប្រើប្រាស់បន្ទាប់ពីថ្ងៃឈប់សម្រាកនាកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានបានបញ្ចប់។
នៅព្រឹកថ្ងៃព្រហស្បត្តិ៍ ទី១០ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២២នេះ ខ្ញុំបានទៅហាងកាហ្វេមួយក្នុងចំណោមហាងកាហ្វេដែលមានស្លាកយីយោ ប្រោន (Brown Cafe) ដើម្បីទទួលទានកាហ្វេគ្រាន់លំហែអារម្មណ៍អស់រយេះពេលជិត២ម៉ោង ដោយអង្គុយមើលព័ត៌មានជាតិនិងអន្តរជាតិនៅលើទូរស័ព្ទសាំងសុងបត់ទី៣របស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ត្រឡប់មកផ្ទះវិញដើម្បីគេងសម្រាកបន្ទាប់ពីទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់រួចមក។ ចម្លែកណាស់នៅត្រង់ថាមួយរយេះនេះខ្ញុំហាក់ដូចជាគេងមិនបានស្ងប់ទាល់តែសោះ បើទោះបីជាខ្ញុំមានពេលសម្រាកជាច្រើនថ្ងៃក៏ដោយ ប្រហែលមកពីខ្ញុំជាមនុស្សចូលចិត្តគិតច្រើនតាំងពីនៅវ័យជំទង់ បានន័យថាខ្ញុំបានចាកចេញពីផ្ទះស្វែងរកការងារធ្វើតាំងពីខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ (មិនទាន់គ្រប់អាយុធ្វើការ) តែដើម្បីមានការងាររដ្ឋធ្វើ ខ្ញុំក៏បានតម្លើងអាយុរហូតដល់១៨ឆ្នាំ (នៅឆ្នាំ១៩៨២) គឺចូលបម្រើការងារជាយុទ្ធជននគរបាលនៃស្នងការដ្ឋាននគរបាលក្រុងព្រះសីហនុ (ជំនាន់នោះគឺហៅថា មន្ទីរនគរបាលប្រជាជនក្រុងកំពង់សោម)។ ខ្ញុំនៅចាំថា នៅពេលប្រជុំប្រចាំខែ លោកប្រធាននគរបាលក្រុងគឺសមមិត្ត ខាំ ហ្វាន់ រីឯអនុប្រធានមន្ទីរ២នាក់ទៀតគឺ សមមិត្ត ឯម ប៊ុនសាត និងសមមិត្ត ចាន់ ស៊ីផុន (ពេលនោះថ្នាក់ដឹកនាំមន្ទីរមានត្រឹមតែ៣នាក់តែប៉ុណ្ណោះ) តែងតែប្រកាស់ចំនួននគរបាលនៅក្នុងទីក្រុង គឺមានតែចំនួន១៨នាក់ តែប៉ុណ្ណោះ គឺមិនរាប់បញ្ចូលទៅនឹងបុគ្គលិកនគរបាលនៅតាមស្រុក-ខណ្ឌនៅឡើយ។
